Urk was eeuwenlang een eiland, omspoeld door de vaak woeste Zuiderzee. Nu ligt het kalm ingeklemd tussen de dijken met daarachter het nieuw ontgonnen polderland. Al meer dan duizend jaar geleden komen we de naam van Urk tegen in geschriften. Een eiland met zijn karakteristieke bewoners en bebouwing. Een eigen klederdracht en een eigen dialect. Op het eiland leefden ze van de visserij in hun sobere woningen. De zee gaf hen brood, maar bezorgde ook veel leed. Honderden vissers kwamen om op zee. Het leven was hard en armoedig.
Het museum, dat sinds 1989 gevestigd is in het voormalige gemeentehuis, geeft een indruk van de leefomstandigheden van de Urkers in vroegere tijden. Op zondagen, feestdagen en Hemelvaartsdag is museum Het Oude Raadhuis gesloten.
De Ginkiestocht gaat onder leiding van een gids door de wirwar van straatjes en steegjes (ginkies) van het oude, pittoreske centrum van Urk. Waar nog steeds het eilandgevoel kan worden beleefd, waar ieder huisje anders is. Verrassende doorkijkjes, knusse pleintjes, karakteristieke gevels en de vele sierlijke decoraties met ankers, scheepjes etc.
Toen Urk nog een eiland was, was de veerdienst de enige verbinding met het vasteland. Passagiersschip De Zuiderzee houdt deze unieke historie in stand en verzorgt in de zomermaanden nog steeds deze veerdienst tussen Urk en Enkhuizen, sinds 1890.
De Vuurtoren van Urk is 18,5 meter hoog. Een echte bezienswaardigheid. De huidige vuurtoren werd in 1841 gebouwd. Al vanaf 1617 brandde er op Urk een vuur. Dit kolenvuur was bestemd voor de vissers van Urk en de schepen die vanaf en naar Amsterdam voeren. Zij werden door dit vuur de weg gewezen.
Visserij Urk.
De Urker bedrijvigheid bestaat voor het grootste gedeelte uit visserij. Iedere week wordt er door de vissers gevist op de Noordzee.
Klik hier voor de beelden om een indruk te krijgen van het leven van een visserman.